Енді өтірік алданбайтын болдық.
Егер бір боксшымыз кездейсоқ алтын алса “қазақ стилі”, “қазақ бокс мектебі” деп қуып кетер едік.
Сауап.
Енді осы ойындардан кейін біздің федерация қателерден сабақ алып, жағдай түзеледі деп үміттенудің керегі жоқ.
Токиодағы сәтсіздіктен кейін ешқандай прогресс болмады.
Мәселе проблемаларды білмеуде емес. Бәрі біледі, айтылып та жатыр.
Просто, білсе де қолдарынан келмейді.
Негізі, былай ойлап көрсек, сол бокстағы және басқа да спорт түріндегі жетістіктер керек емес.
Бюджеттен бөлінген ақшаға осылай позор болып отырады төрешілерді кінәлап.
Егер ауылдағы балаларға арналған спорт алаңдарға, соларды дайындайтын бапкерлерге жұмсаса үндемес едім.
Бірақ қайдағы?
Сол ұры фунционерлердің қалтасына кетіп жатыр ғой.
Өзімізді 2016-ға дейін “бокс державасы” деп жүрген қарапайым балаларға арнап әрбір ауылдан спорт клубтар мен спорт алаңдар аштық па?
Әйтеуір чемпион болса үкіметі бар, әкімі бар, бизнесмені бар жабылып үйіп-төгіп сыйлық-қаражат береміз. Одан сәл кем болса, адам санамаймыз.
Сол федерация-комитеттерде жүрген ағаларымыздың ешқайсысы кедей емес.
Осы күннен бастап өз қалталарынан қаржыландарсын спортты.
Спортсүйер бизнесмендеріміз де аз емес. Солар да бірігіп бокс/дзюдо/күрес-ке ақша бөліп өздері қадағалап отырсын.
Өз басым, төленген салығымның қандай да бір бөлігі осындай спортқа, өтірік пиарға жұмсалуына қарсымын.
Кімге керек болса, солар бірігіп төлесін.
Ілияс Мыңжасаров.
Фото: Сали Сабиров.
